[Sherlock BBC Fic:Mystrade] That’s why I forgot my pen (7/?)

[Sherlock BBC Fic:Mystrade] That’s why I forgot my pen (7/?)

Author: Bepine

Series: Sherlock Holmes BBC

Pairing: Mycroft Holmes/Gregory Lestrade

Type: AU

A/N: นี่เป็นเพียงเรื่องที่ถูกแต่งขึ้นเท่านั้น ไม่ได้มีเนื้อหาเกี่ยวกับซีรีย์จริงแต่อย่างใด โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

.

.

.

           เกร็กเปิดอ่านเนื้อหาในสมุดเลคเชอร์ของไมครอฟต์อีกครั้งระหว่างที่นั่งรอเวลานัดหมายในร้านเค้กเจ้าเดิม เขามาถึงก่อนเวลานัดหมาย 30 นาทีเพราะอาจารย์ปล่อยก่อนเวลา และเพราะไม่อยากให้เสียมารยาทเกร็กเลยเลือกที่จะสั่งแต่เมนูน้ำชามาจิบขณะที่เปิดอ่านเนื้อหาในสมุดไปพลาง

 

            ลายมือของไมครอฟต์สวยมาก ทั้งวิธีการจดยังดูสะอาดเรียบร้อย มีการเว้นวรรคที่ชัดเจนในทุกบรรทัด ขณะที่ข้อความสำคัญจะถูกเขียนเป็นตัวใหญ่เพื่อให้รู้ว่าเป็นคำที่เน้น เกรกอรี่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีวันที่เขาสามารถอ่านเลคเชอร์เล่มหนึ่งได้จบไปหลายรอบเท่านี้โดยไม่รู้สึกเบื่อ

 

            ไมครอฟต์มาถึงตอนบ่ายสองครึ่งนิดๆ ก่อนเวลานัดหมายจริง 15 นาที   ดูจากท่าทางแล้วน่าจะเพิ่งเรียนเสร็จมาหมาดๆ  ในตอนที่อีกฝ่ายนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม เกร็กก็เลื่อนแก้วชาที่เพิ่งจะถูกรินออกจากกาไปให้อีกฝ่ายก่อนจะเรียกพนักงานมารับออเดอร์อีกรอบ

 

            “นายอยากกินอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า?” เกร็กถามขณะที่สายตายังไม่ละจากสมุดเมนู

 

            “ฉันน่าจะเคยบอกนายไปแล้วนะเกรกอรี่ว่ากำลังไดเอทอยู่”

 

            “ฉันอยากกินเซ็ตแพนเค้กซูเฟล่จัง เรากินด้วยกันนะ” เกร็กพับสมุดแมนูกลับก่อนจะหันไปสั่งพนักงาน ไม่สนใจไมครอฟต์ที่นั่งอมยิ้มอยู่ตรงข้าม

 

 

            ระหว่างที่รอแพนเค้ก เกร็กยื่นสมุดเลคเชอร์คืนให้อีกฝ่าย กล่าวขอบคุณอย่างซาบซึ้ง และซักถามเนื้อหาบางเรื่องที่เขายังไม่ค่อยเข้าใจ ขณะที่ไมครอฟต์เองก็คอยตอบคำถามและแทรกคำบรรยายเนื้อหาอีกหลายเรื่องที่มองเห็นว่าเกร็กยังติดขัด

 

 

 

 

            ในตอนที่เซ็ตแพนเค้กมาเสิร์ฟพวกเขาทั้งสองเผลออุทานออกมาพร้อมกัน เนื่องด้วยขนาดและปริมาณของแพนเค้กที่เยอะกว่าในรูปอยู่โข

 

            แพนเค้กสามชิ้นยักษ์ที่ดูหนาฟูฟ่อง เสิร์ฟพร้อมกับกาใบเล็กที่บรรจุซอสสตอเบอรี่เข้มข้นเอาไว้ โปะหน้าด้วยไอศกรีมกลิ่นวนิลาที่ถูกห่อหุ้มด้วยวิปปิ้งครีมเนื้อนุ่มอีกครั้งหนึ่ง มันดูเยอะและหรูหรากว่าในรูปโปรโมทอยู่มากโข   เกร็กค่อยๆหยิบช้อนจากจานใบเล็กของตัวเองขึ้นมา ค่อยๆตักไปบนเนื้อแป้งที่ทั้งนุ่มและสามารถตัดให้ขาดได้อย่างง่ายดาย ชายหนุ่มตาโตขึ้นอีกแวบหนึ่งก่อนจะตักเนื้อแป้งพอดีคำเข้าปาก

 

            อร่อย….แม้จะแทบจับรสชาติความหวานไม่ได้แต่เนื้อสัมผัสกลับให้ความรู้สึกที่ดีมากๆ

 

            เกร็กพยายามพยักพเยิดให้เพื่อนร่วมโต๊ะทำแบบเดียวกับเขา อีกฝ่ายเลิกคิ้วขึ้นมาหน่อยนึงก่อนจะค่อยๆหยิบช้อนของตัวเองมาตักแพนเค้กเข้าปากด้วย

 

            ปฏิกิริยาของไมครอฟต์ไม่ได้ต่างจากที่เกร็กคาดไว้เท่าไหร่นัก ชายหนุ่มอมยิ้มก่อนจะเอื้อมมือไปคว้ากาน้ำสตอเบอรี่มาราดลงบนพื้นที่ข้างจานแพนเค้กแทนที่จะราดลงบนตัวแพนเค้กโดยตรง

 

            “นายกำลังไดเอทใช่ไหมล่ะ เวลากินก็ตักซอสจากข้างจานมาใส่แพนเค้กเอา จะได้กะปริมาณได้” เกร็กอธิบายก่อนจะตักอีกคำเข้าปากตัวเอง

 

            “ไม่ยักรู้ว่านายเคยกินคลีนมาก่อน” ไมครอฟ์พูดขึ้นลอยๆขณะที่เอาช้อนจิ้มส่วนของซอสราดเพียงหน่อยเดียวก่อนจะนำมาตักเนื้อแพนเค้กเปล่า

 

            “นายรู้ได้ไงว่าฉันกินคลีน?” เกร็กเลิกคิ้ว ไม่เข้าใจว่าทำไมอีกฝ่ายจึงคิดแบบนั้น

 

            “คนกินคลีนเขาไม่ค่อยกินเค็มกันใช่ไหมล่ะ เพื่อลดโซเดียม แต่จะให้ไม่กินเลยอาหารก็จะจืดชืดไป เลยมักจะใช้วิธีเอาช้อนแตะซอสน้อยๆเพื่อให้รู้รสแทนการเทซอสใส่อาหารโดยตรง”  ไมครอฟต์อธิบายขณะใช้ส้อมจิ้มแพนเค้กชิ้นใหญ่ไปวางแหมะบนจานของเกร็ก

 

            “ก็นะ สมัยก่อนฉันเป็นเด็กอนามัยน่ะ” เกร็กอมยิ้ม มองอีกฝ่ายคว้าการาดซอสสีแดงลงบนแพนเค้กของเขาให้เสร็จสรรพ

 

            “โทษที แต่ตอนนี้นายไม่ได้กินคลีนแล้วนี่ ลองกินแบบนี้จะอร่อยกว่า” ไมครอต์ที่เหมือนจะเพิ่งรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป ชายหนุ่มเบี่ยงหน้าแก้เก้อก่อนจะกลับไปสนใจแพนเค้กจืดๆของตัวเองต่อ

 

            เกร็กหัวเราะออกมาเบาๆ เขาค่อยๆละเลียดใช้ช้อนตักชิ้นแพนเค้กเนื้อนุ่มที่ถูกราดด้วยซอสจนชชุ่มเข้าปาก รับรสสัมผัสเปรี้ยวๆปนหวานในลิ้น พลางมองอีกฝ่ายที่กำลังก้มหน้าก้มตากินแพนเค้กจืดๆตรงหน้าแล้วเขาก็ยิ่งหยุดยิ้มไม่ได้

 

 

.

.

.

 

 

            ในครั้งนี้เกร็กยืนยันหนักแน่นว่าจะเป็นคนเลี้ยงอีกฝ่าย โดยอ้างว่าว่าหากไม่ได้เลี้ยงในครั้งนี้ตนจะไม่ยอมมากินเค้กร่วมกับไมครอฟต์อีก อีกฝ่ายจึงยอมล่าถอยในที่สุด พวกเขาอยู่คุยกันต่ออีกสักพักจนถึงเย็นจึงเดินออกจากร้านเพื่อที่จะกลับหอพักด้วยกัน ขากลับเกร็กเพิ่งนึกได้ว่าจะต้องแวะซุปเปอร์มาเก็ตเพื่อซื้อของใช้เข้าหอ ดังนั้นในตอนที่เกร็กกะจะเดินแยกไปอีกทางที่ไม่ใช่ทางกลับหอก็เลยอดแปลกใจไม่ได้เมื่อเห็นว่าไมครอฟต์ยังคงเดินข้างเขาอยู่

 

            “เฮ้ ไมครอฟต์ ฉันเพิ่งนึกได้ว่าฉันต้องไปซุปเปอร์มาเก็ตต่อ นายจะกลับหอนายไปเลยก็ได้นะ”

 

            “นายจะซื้ออะไร?”

 

            “ก็พวกของกินของใช้ล่ะมั้ง วันนี้ยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลย คงซื้อของมาทำกับข้าวด้วย” เกร็กตอบขณะที่ในหัวก็คิดถึงเมนูอาหาร

 

            “แต่เราเพิ่งจะกินแพนเค้กมานะ” ไมครอฟต์พูดเสียงเครียด

 

            “ใช่ แต่สารอาหารเรายังไม่ครบ และเราจะหิวอีกตอนกลางคืนถ้าเราอดมื้อเย็น ยังไงเย็นนี้ก็ต้องกินอะไรสักอย่างกันไว้ก่อน” เกร็กหันไปตอบไมครอฟต์ที่ตอนนี้ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก

 

            “นายพูดว่าเรา” ไมครอฟต์เอ่ยออกมาในที่สุด

 

            “นายเริ่มก่อนนะ” เกร็กทำหน้าเหม็นเบื่อกลับ

 

            “พระเจ้า เกรกอรี่ นี่มันเพิ่งจะ4โมงเย็น และเราเพิ่งจะกินแพนเค้กชิ้นยักษ์มา”

 

            “เชื่อฉันเถอะแพนเค้กพวกนั้นส่วนผสมมันน้อยกว่าที่เราเห็น พนันเลยว่าตอนที่พวกเราเดินไปถึงซุปเปอร์มาเก็ตพวกมันก็จะถูกย่อยหมดแล้ว” เกร็กอมยิ้มเนื่องจากขำกับท่าทีของอีกฝ่าย

 

            “บางทีนายอาจจะลืมไปแล้วว่าฉันกำลังไดเอท” ไมครอฟต์ย้ำด้วยน้ำเสียงจริงจัง

 

            “และนายอาจจะลืมไปแล้วว่าฉันเคยกินคลีนมาก่อน” เกร็กอมยิ้มตอบ

 

            “……”

 

           “ไม่ต้องหวงหรอก ฉันไม่ทำใหแผนการไดเอทของนายล่มแน่นอน”

 

 

.

.

.

 

 

            ท้ายที่สุดพวกเขาก็กลับมาจากซุปเปอร์มาเก็ตพร้อมกับข้าวของพะรุงพะรัง ทั้งของกินและของใช้สำหรับชายหนุ่มสองคน ทั้งสองตัดสินใจแวะที่หอของไมครอฟต์เนื่องจากอยู่ใกล้กว่า และเกร็กถือโอกาสนี้ใช้ครัวรวมของหอในการทำเมนูอาหารคลีนสักอย่างสองอย่างสำหรับพวกเขา

 

            เกร็กทำสลัดกับแซลมอนย่าง อันที่จริงเขาทำอาหารแค่อย่างเดียวคือแซลมอนย่างสองชิ้น หุงข้าวสวยถุงเล็กแล้วแบ่งใส่ถ้วยเล็กสองถ้วย สำหรับสลัด เกร็กเพียงแค่โกยผักที่ซื้อมาใส่จานใบใหญ่เป็นอันจบ  เขายกทุกอย่างมาที่โต๊ะที่ทางหอจัดไว้ที่ห้องถัดไปรอไมครอฟต์ที่หลังจากช่วยหุงข้าวเสร็จก็ขอตัวขึ้นไปบนห้องเอาของไปเก็บ

 

            ในตอนที่ไมครอฟต์ลงมาจากห้อง อีกฝ่ายมีสีหน้าตกใจเล็กน้อยในตอนที่เห็นอาหารบนโต๊ะ ทว่าอีกฝ่ายก็เก็บอาการได้อย่างรวดเร็ว

 

            “ทำไมมีโยเกิร์ตด้วย” ไมครอฟต์เอ่ยปากถามหลังจากทนความสงสัยเอาไว้ไม่อยู่

 

            “ฉันแค่ชอบกินน่ะ ไม่ต้องห่วง นี่เป็นกรีกโยเกิร์ต” เกร็กว่าก่อนจะใช้ตะเกียบของตัวเองคีบผักในจานสลัดเข้าปากคำโตโดยที่ไม่ได้แตะต้องน้ำสลัดที่นอนรออยู่ในถ้วยเล็กข้างๆกัน

 

            ไมครอฟต์นิ่งไปอึดใจหนึ่งก่อนจะตัดสินใจเลียนแบบเกร็กบ้าง ใบหน้ากลมค่อยๆเคี้ยวผักในปากช้าๆก่อนจะรีบกลืน ซึ่งเกร็กมั่นใจล้านเปอร์เซนต์ว่าเห็นอีกฝ่ายสีหน้าเปลี่ยน

 

            “นายน่าจะจิ้มน้ำสลัดนะ ไม่ใช่ทุกคนหรอกนะที่สามารถกินผักเปล่าๆได้โดยไม่สะทกสะท้านน่ะ” เกร็กคีบเอาเนื้อแซลมอนใส่จานอีกฝ่ายก่อนจะใช้มือดันถ้วยซีอิ้วสำหรับจิ้มแซลมอนกับน้ำสลัดไปใกล้จานของผู้ร่วมโต๊ะ

 

            “นายไม่รู้สึกอะไรเลยรึไง” เสียงของไมครอฟต์ดูแหบโหยกว่าตอนแรกนิดหน่อย

 

            “นายจะเอาอะไรกับคนที่ใช้ทั้งชีวิตมานี้โดยไม่แตะต้องน้ำตาลอย่างฉันล่ะ” เกร็กพูดกลั้วหัวเราะ จัดการคีบเนื้อแซลมอนย่างเปล่าๆกินบ้าง

 

            “ให้เดานะ พ่อแม่นายคนใดคนหนึ่งต้องเป็นหมอฟัน” ไมครอฟต์เริ่มลงมือกินบ้างแล้ว โดยคราวนี้เขาจิ้มซอสด้วย

 

            “ไม่ใช่แค่คนใดคนหนึ่งน่ะสิ พ่อแม่ฉันเป็นหมอฟันทั้งคู่” เกร็กหัวเราะในลำคอ

 

            “อย่างน้อยนายจะได้เตือนตัวเองไว้ ว่าอย่าคบแฟนที่เรียนทันตแพทย์”

 

            คำพูดของไมครอฟต์ตลกเกินไปสำหรับเขา ดังนั้นจึงช่วยไม่ได้ที่เกร็กจะระเบิดหัวเราะออกมา

.

.

TBC.

---

กลับมาแล้วค่ะ หลังจากที่หนีหายไปนาน ใครที่ติดตามทางเพจอาจจะสงสัยว่าเพจของบีไพน์หายไปไหน เอาจริงๆคือบีไพน์ลบทิ้งเองนี่แหละค่ะ สาเหตุเพราะไม่ค่อยได้ใช้เพจทำนู่นนี่นั่นเท่าไหร่ด้วย เลยตัดสินใจลบทิ้งไป ทวิตเตอร์เองเราก็เปลี่ยนแอคใหม่เนื่องด้วยแอคเก่าเหมือนจะมีคนรู้รหัสเราแล้วเอาไปเล่น ตอนนี้ก็เปิดฟอลปกติค่ะสำหรับแอคใหม่ แต่แอคเก่าเราปลิวไปแล้ว 555 แอบเสียดายฟิคสดในแอคเก่าเหมือนกัน

ช่วงนี้เราค่อนข้างจริงจังกับการเรียนค่ะ เลยไม่ค่อยว่างมาแต่งนิยายเท่าไหร่ ไม่สิ ไม่ว่างเลย พอดีเรียนหนักมาก เราป่วยบ่อยด้วย เพราะอากาศก็เปลี่ยนแปลงบ่อยเหลือเกิน ยังไงก็รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ

ปิดท้ายด้วยรูปแพนเค้กซูเฟลราสซอสสตอเบอรี่ค่ะ @ The Sweet Gallery Garden KKU