[Superbat Fic] ;; U n h o p e ;; (0.1)

[Superbat Fic] ;; U n h o p e ;; (0.1)

Author: Bepine

Type: AU

Pairing: Superman./Bruce W.

Rate: —I’m not sure but this chapter is PG.—

Inspiration: H A R A D A ’s doujinshi

Warning: นี่เป็นเพียงเรื่องที่ถูกแต่งขึ้นเท่านั้น อาจมีเนื้อหาที่ส่อไปทางไม่ค่อยจะเหมาะสมหรือยากที่จะรับได้สำหรับกลุ่มคนบางพวกบ้าง “โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านผนวกกับเปิดทัศนคติให้กว้าง” และถ้าทำสองข้อนี้ไม่ได้ก็กรุณากดออกจากหน้าเว็บนี้ไปอย่างสงบด้วยค่ะ.

.

.

.

.

:: ความหวังเป็นสิ่งที่ดี แต่ใช่ว่าทุกคนจะมีมัน ::

 

บรูซไม่แน่ใจว่าเขาสลบไปนานแค่ไหนหลังจากเหตุการณ์ครั้งล่าสุดที่เขาพอจะจำความได้… เหตุการณ์ที่เขาโดนยำตีนอยู่หลายสิบคู่จนสลบไป

 

กลิ่นของยาฆ่าเชื้อและแอลกอฮอล์ที่ลอยคละคลุ้งไปทั่วบริเวณแม้จะเป็นกลิ่นที่คุ้นเคยแต่เขากลับไม่เคยรู้สึกชอบมัน….พอๆกับที่เขารู้สึกกับตัวเอง

 

บรูซ เวย์น เคยเป็นเด็กชายผู้มีอันจะกินมาก่อน

 

เขาเคยมีครอบครัวที่รักเขา เคยมีความฝันอันยิ่งใหญ่

 

แต่ตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างกลับตรงกันข้ามกับในอดีตอย่างสิ้นเชิง

ตอนนี้บรูซเป็นแค่เด็กชายตัวคนเดียว ที่ถูกคนในสังคมเหยียบย่ำเหมือนหญ้าที่ขึ้นบนผืนดิน …ที่ไม่มีใครเหลียวแล…

 

เด็กชายบรูซได้สูญเสียทุกคนที่เขารักเมื่อหกปีก่อน ทั้งพ่อ แม่ และพ่อบ้านคนสนิท

 

บรูซถูกพาตัวมาที่สถานกำพร้าตั้งแต่วันนั้น มรดกที่เขาควรจะได้รับก็ตกอยู่ในเงื่อนไขที่ว่าต้องรอจนกว่าเขาจะอายุครบ18ปีบริบูรณ์

 

จากเด็กที่เคยเป็นที่น่าอิจฉากลับกลายเป็นเด็กที่น่าสงสารที่สุดในเมืองก็อตแธม หนังสือพิมพ์ลงข่าวของบรูซแค่ไม่กี่วันก่อนจะเปลี่ยนไปลงข่าวอย่างอื่นที่น่าสนใจกว่า และตอนนี้เด็กชายที่มีชื่อว่า บรูซ เวย์น ก็ไม่ต่างอะไรกับเด็กกำพร้าธรรมดาๆคนหนึ่ง

 

แต่ดูเหมือนว่าจะยังมีคนจำเขาได้อยู่ อย่างน้อยก็จำได้มากพอที่จะระลึกได้ว่าหุ้นเกือบทั้งหมดของบริษัทเวย์น เอ็นเตอร์ไพรซ์จะตกเป็นของเขาเมื่อถึงวันที่สมควร

 

บรูซไม่แน่ใจว่ามันเริ่มขึ้นเมื่อไหร่ ตอนที่ชีวิตที่แสนจะจืดชืดในฐานะเด็กธรรมดาของเขาเริ่มที่จะสั่นคลอน

 

เริ่มจากที่ผู้อุปการะของบรูซแต่ละคนเริ่มจากโลกนี้ไปแบบไร้สาเหตุ แม้ว่าแต่ละครั้งจะดูเหมือนกับว่าคนเหล่านั้นเกิดอุบัติเหตุก็เถอะ

 

แต่เผลอแป๊ปเดียวบรูซก็เปลี่ยนผู้อุปการะมากว่า 20 คนแล้ว…

 

และตอนนี้เขากลับมาอยู่ที่สถานกำพร้าอีกครั้ง เพื่อรอผู้อุปการะคนใหม่ ที่ไม่มีท่าทีว่าจะโผล่มา… นับเป็นปีได้แล้วมั้ง

 

ตอนนี้ บรูซ เวย์น กลายเป็นแค่ตัวซวยที่ไม่มีใครต้องการ ขนาดที่ว่าแทบจะไม่มีเด็กในสถานกำพร้าคนไหนที่กล้าเข้ามาคุยกับเขา

.

.

.

.

.

.

เสียงเปิดประตูเรียกสายตาของบรูซให้หันไปมองผู้มาเยือนแม้จะพอเดาๆได้ในใจแล้วก็ตามว่าเป็นใคร หากแต่ก็ต้องเลิกคิ้วแปลกใจเมื่อคนที่เดินเข้ามาใหม่กลับไม่ใช่คนที่เขาคาดไว้แต่แรก

 

ผ้าคลุมสีแดงสดกับสัญลักษณ์รูปตัว S ที่หน้าอกนั้นถึงกับทำให้ดวงตาของเด็กหนุ่มเบิกกว้างขึ้นอีกเป็นเท่าตัว

 

“S- Superman”

:: โปรดติดตามตอนต่อไป (1) ::

---

สวัสดีอีกครั้งหลังจากที่ห่างหายไปนาน เรื่องนี้เปิดมาอาจดูสั้นสำหรับใครหลายคนแต่ต้องขอบอกก่อนเลยว่านี่ไม่ใช่ ตอนเต็ม ของตอนแรกนะคะ แต่จริงๆคือเป็นเหมือน Intro เรื่องมากกว่าแต่แค่เขียนเป็นเลข 0.1 เป็นการเท้าความไปถึงจุดเริ่มต้นของเรื่อง

เรื่องนี้ขอบอกไว้ก่อนเลยว่าปมเยอะมาก บีไพน์นั่งคิดนอนคิดมาหลายวันเพื่อให้ได้พล็อตที่สมบูรณ์ ดังนั้นก็ขอให้คนอ่านรบกวนช่วยอ่านแบบใส่ใจในทุกตัวอักษรด้วย เพราะหากพลาดจุดใดจุดหนึ่งไปจะตีความเรื่องไม่ออก และอาจเกิดคำถามในตอนเรื่องจบซึ่งบีไพน์ขอออกตัวไว้ ณ ตอนนี้เลยว่าบีไพน์จะไม่ขอตอบคำถามใดๆทั้งสิ้นในตอนจบเรื่องแบบฟิคก่อนๆเพราะคิดว่าเนื้อหาครั้งนี้มาแบบจัดเต็มที่คนอ่านจะเข้าใจได้แน่นอนถ้าจับประเด็นได้ไม่พลาดทุกตัวอักษร

เรื่องนี้รีไรท์แบบไม่มีซอมบี้ค่ะ อย่างที่เคยปรอยๆไป เป็นการผสมผสานพล็อตที่เคยคิดว่า จะแต่ง แต่ไม่ได้มีโอกาสแต่ง มาไว้กับพล็อตที่ อยากแต่ง

และสำหรับใครที่ต้องการแฮชแท็กไว้ฝอย บีไพน์ไม่คิดว่าจำเป็นต้องมีนะคะเพราะไม่คิดว่าเนื้อหาจะปังโดนใจคนมากนัก เพราะเนื้อหาในตอนหลักต่อๆไปจะเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆจนอาจกลายเป็นฟิคเครียดแทน เอาเป็นว่าระหว่างนี้มีอะไรก็มาฝอยกันได้ในทวิตเตอร์ @nuyai59 นะคะ จะดีใจมากถ้าเมนชั่นมาเม้ามอยกัน

ขอบคุณที่ติดตามกันมาเสมอ และก็ตอนนี้นิ้วหายเป็นปกติแล้วนะคะ หุบเข้าหากันได้แล้ว เฮฮฮฮ ขอบคุณที่เป็นห่วงกันนะคะและต้องขอโทษที่หายหน้าหายตาไปนาน เจอกันตอนหน้าค่ะ เร็วๆนี้แหละ

#รักนะ รักนะ รักน้าาาาาา- บีไพน์