[Superbat Fic] ;; U n h o p e ;; (1)

[Superbat Fic] ;; U n h o p e ;; (1)

Author: เพลงฬิล

Type: AU

Pairing: Superman./Bruce W.

Rate: —I’m not sure but this chapter is PG.—

Inspiration: H A R A D A ’s doujinshi

Warning: นี่เป็นเพียงเรื่องที่ถูกแต่งขึ้นเท่านั้น อาจมีเนื้อหาที่ส่อไปทางไม่ค่อยจะเหมาะสมหรือยากที่จะรับได้สำหรับกลุ่มคนบางพวกบ้าง “โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านผนวกกับเปิดทัศนคติให้กว้าง” และถ้าทำสองข้อนี้ไม่ได้ก็กรุณากดออกจากหน้าเว็บนี้ไปอย่างสงบด้วยค่ะ.

.

.

.

.

:: หนังสือพิมพ์เดลี่แพลนเน็ตกล่าวไว้ว่า ‘ความหวังนั้น มาพร้อมกับผ้าคลุมสีแดง’ ::

 

 

 

ซุปเปอร์แมนแน่ๆ….ใช่ไหม?

 

 

 

บรูซกำลังหมายถึง….คนตรงหน้าใช่ซุปเปอร์แมนตัวจริงเสียงจริงหรือเปล่า?

 

 

 

เด็กหนุ่มได้แต่อ้าปากค้างเผลอแสดงท่าทีฉงนสนเท่ออกไปจนเรียกเสียงหัวเราะเบาๆจากคนถูกจ้องแบบไม่ปิดบัง มือที่หนาแบบคนทำงานหนักของฮีโร่ที่บรูซมักจะเห็นวีรกรรมของอีกฝ่ายจากหนังสือพิมพ์และสื่อวีดีทัศน์กำลังลูบหัวเขาอย่างอ่อนโยน ตรงข้ามกับพลังที่คนทั้งโลกรู้ว่าอีกฝ่ายมี

 

 

 

และเพราะความตรงกันข้ามของพลังกับการกระทำที่แสดงถึงความใส่ใจนั่นหรือเปล่า ที่ทำให้บรูซเลือกที่จะหลับตาลงและเอียงหัวรับสัมผัสปลอบโยนจากอุ้งมืออุ่นๆนั่น

 

 

 

ในระยะที่ห่างกันไม่ถึง 0.5 เมตร  เด็กหนุ่มได้กลิ่นของสาปเหงื่อและโคลน กลิ่นของกระดาษ กลิ่นของรอยไหม้จางๆบนชุด และกลิ่นอีกหลายกลิ่นที่ผสมปนเปกันไปหมดจนเขาไม่อาจระบุได้ว่าเป็นกลิ่นของอะไร แต่กลิ่นเหล่านั้นกลับทำให้บรูซรู้สึกปลอดภัยอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนเช่นกัน

 

 

 

ไม่กี่นาทีต่อจากนั้นความง่วงก็เริ่มเข้าครอบงำเด็กหนุ่มอีกครั้ง ร่างของเขาเริ่มที่จะโงนเงนและถูกจับให้เอนลงกับเตียงอย่างแผ่วเบาในตอนท้าย อีกฝ่ายลูบหัวเขาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะออกจากห้องไปเงียบๆชนิดที่ว่าแม้แต่ตัวบรูซเองก็ยังไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าสักแอะ

 

 

 

ความรู้สึกอ้างว้างกลับมาอีกครั้งหากแต่ไม่มากเท่าเดิม อย่างน้อยตอนนี้เด็กหนุ่มก็สามารถที่จะนอนหลับฝันดีได้เป็นครั้งแรกในรอบหกปี

.

.

.

.

.

.

.

.

.

บรูซตื่นมาอีกครั้งเพราะเสียงหัวเราะแปร่งๆที่ดังเข้ามากวนได้ถึงในฝันของเขา และรู้ตัวว่าเขาได้กลับมานอนอยู่บนเตียงของเขาเองที่สถานกำพร้าเป็นที่เรียบร้อย มองไปข้างขวาเป็นผนังและข้างซ้ายเป็นเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันที่บรูซรู้จักดีกำลังนั่งเท้าคางกับเตียงจ้องเขาอยู่

 

“ฮิๆๆ ในที่สุดนายก็ตื่นเสียทีนะบรูซซี่” คนตรงหน้าฉีกยิ้มกว้างตามแบบฉบับของตนก่อนจะเอื้อมมือมาพยุงร่างของบรูซให้เปลี่ยนเป็นท่านั่งพิงกับหัวเตียงแทน

 

“ก็เพราะเสียงหัวเราะของนายนั่นแหละที่ทำให้ฉันตื่นน่ะ แจ็ค แล้วก็เลิกเรียกฉันแบบนั้นเสียที” ท้ายเสียงบรูซเอื่อยๆแบบไม่จริงจังนัก ก่อนจะรับน้ำเปล่าจากมืออีกฝ่ายมาจิบช้าๆ

 

“ฮิๆๆ ก็ถ้าฉันไม่หัวเราะให้นายฟังแบบนี้ เจ้าชายนิทราอย่างนายก็คงจะไม่ยอมตื่นมาเล่นกับฉันสักทีน่ะสิ!” แจ็คยิ้มแผล่ปากแทบฉีกไปกระพุ้งแก้มเนื่องจากรอยกรีดที่ปากทั้งสองข้าง ผนวกกับผิวขาวซีดยิ่งทำให้อีกฝ่ายดูน่ากลัวมากกว่าจะน่ารักในสายตาของคนอื่น แต่อีกฝ่ายไม่ทันจะยิ้มได้เต็มปากก็ต้องร้องโอดโอยเมื่อแผลเก่าที่สมานมานานแล้วเริ่มจะก่อให้เกิดความเจ็บปวดอีกครั้ง

 

“ก็บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ายิ้มกว้าง เดี๋ยวมันจะเจ็บอีก” บรูซส่ายหน้าระอาก่อนจะเอามือไปผลักหัวอีกฝ่ายเบาๆแบบที่ชอบทำ ก่อนที่จะเอื้อมมือไปลูบรอยแผลเป็นกรีดยาวเจ้าปัญหานั่นเบาๆขณะที่เจ้าตัวกำลังใช้มือขาวซีดของตัวเองปาดน้ำตาที่ซมออกจากหางตาป้อยๆ เพิ่มดีกรีความน่าสงสารจนใจของบรูซอ่อนยวบ เอ็ดต่อไม่ลง

 

“ขึ้นมาบนเตียงสิ เดี๋ยวฉันจะเล่าเรื่องของชายผู้มีผ้าคลุมสีแดงให้นายฟัง” บรูซเขยิบตัวเองไปชิดฝั่งผนังของเตียงเพื่อเหลือที่ให้อีกฝ่ายสอดตัวขึ้นมานอนข้างกัน แม้จะเบียดไปบ้างแต่ก็ไม่เป็นปัญหาเพราะเดิมทีแจ็กไม่ใช่คนที่โครงใหญ่ พวกเขาหันหน้าเข้าหากัน ใบหน้าอยู่ใกล้ชนิดที่ว่าตัวบรูซเองสังเกตเห็นขนตาสีดำเป็นแพของอีกฝ่ายชัดเจน

 

“ปกตินายไม่เคยเล่านิทานนี่บรูซ” แจ็กเลิกคิ้วขณะขยับตัวปรับท่าทางยุกยิก

 

“ก็เพราะนี่ไม่ใช่นิทานน่ะสิ นี่เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริง เอาล่ะ…เรื่องมันมีอยู่ว่า”

 .

.

.

.

.

.

.

แจ็คเป็นเด็กรุ่นราวคราวเดียวกับบรูซที่เข้ามาในสถานกำพร้าในช่วงเวลาเดียวกัน ดูเหมือนว่าพ่อของแจ็คจะเป็นโรคจิตอ่อนๆที่วันดีคืนดีก็จะเข้ามาทำร้ายคนในครอบครัว ตอนแรกก็เริ่มจากภรรยาของตัวเอง และต่อมาก็ลามมาถึงลูกชาย

 

 

 

วันที่พ่อของแจ็คถูกจับเป็นวันเดียวกับที่แจ็คเข้าโรงพยาบาลเพราะโดนกรีดปากทั้งสองข้าง ก่อนที่จะถูกส่งตัวมายังสถานกำพร้าอีกไม่กี่วันต่อจากนั้น

 

 

 

แจ็คกลายเป็นเด็กที่ทุกคนหวานกลัวเพราะรูปลักษณ์ภายนอกของอีกฝ่าย และเพราะเสียงหัวเราะแปร่งๆที่เจ้าตัวมีทำให้ไม่มีใครสามารถรับแจ็คไปอุปการะได้นานครบสัปดาห์เลยสักคน   ตอนที่เริ่มรู้จักกันอีกฝ่ายมักจะเนียนมานั่งหัวเราะบ้าๆอยู่ข้างๆบรูซเสมอเวลาที่บรูซนั่งเล่นคนเดียว ซึ่งเขายอมรับว่าตอนแรกๆก็ออกจะน่ารำคาญบ้างแหละ แต่สุดท้ายก็กลายเป็นว่าทุกครั้งที่บรูซมีปัญหาแจ็คจะกลายเป็นคนเดียวที่อยู่ข้างบรูซ คอยรับฟัง คอยเป็นห่วง….เหมือนคนในครอบครัว

 

 

 

อาจเป็นเพราะพวกเขาเจออดีตที่เลวร้ายมากๆมาพอกันเลยทำให้ระยะห่างระหว่างเรามัน ‘ลดลง’

 

 

 

หรืออาจจะเป็นเพราะพวกเขาได้ช่วยกัน ‘เติมเต็ม’ ส่วนที่อีกคนขาดหาย เป็น ‘ด้านตรงข้าม’ ที่อีกคนไม่มี

.

.

.

บรูซไม่รู้

 

และได้แต่แอบภาวนาไม่ให้มิตรภาพของพวกเขาต้องจบลงในเร็ววัน

.

.

.

.

.

.

.

.

.

บรูซไม่รู้ว่าเขาเผลอหลับไปตอนไหน มารู้ตัวอีกทีก็ตอนเช้าของวันใหม่ที่มีอาหารเช้าส่งกลิ่นหอมชวนกินกับแจ็กที่ถือถาดอาหารอยู่ข้างๆ เด็กหนุ่มยกมือขึ้นมาขยี้ตาสองสามทีก่อนจะรับถาดอาหารจากคนข้างเตียงมาถือไว้เอง

แจ็กที่มือว่างแล้วก็ไปยกโต๊ะญี่ปุ่นขนาดเล็กมาตั้งบนเตียงระหว่างขาบรูซให้วางถาดอาหาร ก่อนที่ตัวเองจะปีนขึ้นมานั่งฝั่งตรงข้ามซึ่งหันหลังไปทางปลายเตียง พอเห็นว่าทุกอย่างได้ที่แล้วพวกเขาถึงเริ่มจัดการกับอาหารตรงหน้าด้วยกันเงียบๆ

 

 

 

“นี่ แจ็ก…” บรูซเริ่มประเด็นแม้ว่าอาหารบนโต๊ะจะยังเหลืออีกครึ่งหนึ่ง

 

 

 

“ว่า?” แจ็กละมือจากถ้วยของหวานชั่วขณะ พลางเอียงคอมองบรูซแบบงงๆ

 

 

 

“อีกไม่นานฉันจะอายุ18แล้ว…” เขาพูดต่อ

 

 

 

“อ่อ…” แจ็กก้มหน้าลงเล็กน้อยทำให้บรูซไม่เห็นสีหน้าของอีกคน

 

 

 

“ถึงตอนนั้นฉันจะรีบจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย แล้วกลับมารับนาย”

 

 

 

“อื้อ!”

 

 

 

วันนี้บรูซยิ้มกว้างพอๆกับที่แจ็กยิ้ม พวกเขาลงมือทานอาหารต่อทั้งอย่างนั้น แม้ว่าความเงียบจะกลับมาอีกรอบ แต่ลึกๆภายในใจบรูซรู้ดี….ว่าความหวังกำลังเกิดขึ้น….อีกครั้ง

 

โปรดติดตามตอนต่อไป(2)

---

ในฟิคนี้ให้บรูซเสียครอบครัวไปตอนอายุ 11 ปีค่ะ แล้วตอนนี้บรูซก็อายุ 17 ย่างเข้า 18

มนุษย์เราควรทำหน้าที่ในส่วนของตนให้ดีที่สุด 

เพลงฬิล