[Kingsman Fic] :: Jumping then falling into the most magical neighbor love :: {Hartwin} (3) END

Pairing: Harry Hart/Eggsy Unwin

Author: Bepine

Type: AU

Inspiration: Lolita — by Vladimir Nabokov Review by P’Tippuri

Warning: นี่เป็นเพียงเรื่องที่ถูกแต่งขึ้นเท่านั้น อาจมีเนื้อหาที่ส่อไปทางไม่ค่อยจะเหมาะสมบ้าง “โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านผนวกกับเปิดทัศนคติให้กว้าง” ถ้าทำสองข้อนี้ไม่ได้ก็กรุณากดออกจากหน้าเว็บนี้ไปอย่างสงบด้วยค่ะ

A/N: โดยส่วนตัวของคนเขียนเองก็ยังไม่เคยได้อ่านนิยายเล่มที่เอามาเป็นแรงบันดาลใจเลย หากท่านผู้อ่านพบข้อผิดพลาดประการใดก็สามารถท้วงติงได้ตามอัธยาศัย

.

.

.

.

:: บทที่ 3 always be ::

 

 ตั้งแต่ที่ดีนเดินออกจากบ้านไป ครอบครัวอันวินก็ดูจะมีคามสุขขึ้นมาก แม้ว่ามาร์ธาจะต้องทำงานหนักเพื่อหาเงินเลี้ยงครอบครัวมากขึ้นและเอ็กซี่เองก็เริ่มต้นทำงานพิเศษเล็กๆน้อยๆเพื่อแบ่งเบาภาระทางการเงินของแม่

 

ในช่วงปีแรกเอ็กซี่มาหาเขาน้อยลง จากที่เคยมาหาทุกวันลดลงจนเหลือแค่ทุกเย็นหลักจากเลิกงาน

ในปีที่สองเอ็กซี่ทำงานหนักขึ้น ทำให้เลิกงานดึก พวกเขาจึงเจอกันแค่ช่วงวันหยุดสองวันต่อสัปดาห์เท่านั้น

ช่วงปีที่สาม เอ็กซี่ก็เริ่มเงียบหายไป ขณะเดียวกันนั้นเองแฮร์รี่ก็งานยุ่งเพราะชื่อเสียงร้านของเขาที่ดึงดูดลูกค้ามากขึ้นทุกวัน พวกเขาเจอกันน้อยลงไปมาก เป็นแค่เดือนละครั้งสองครั้ง ช่วงเวลายาวนานกว่าสามเดือนในรอบปีนั้น….เป็นช่วงเวลาที่ดีนกลับมาอีกครั้ง

คืนนั้นแฮร์รี่ฮาร์ทเลิกงานดึกเพราะต้องเคลียล็อตผ้าล็อตสุดท้ายให้เสร็จก่อนวันจันทร์ที่จะถึง ขณะที่เขากำลังเดินกลับบ้านตามปกติเขาก็ได้ยินเสียง….

เสียงของคนถูกซ้อม และกำลังถูกซ้อมอย่างหนักโดยนักเลงอันธพาลที่แฮร์รี่พอจะจำได้ว่าเป็นคนของดีนกว่า 10 คน

ในตอนนั้นแฮร์รี่ ฮาร์ทแอบหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมาและแกล้งเปิดเสียงไซเรนรถตำรวจเสียงดังระดับหนึ่ง เพียงเท่านั้นก็ทำให้พวกอันธพาลข้างถนนกระจอกๆขวัญหนีดีฝ่อแตกฮือกันเป็นแถบ

เขาใช้จังหวะที่พวกนั้นหนีไปหมดแล้วรีบวิ่งมาดูร่างของคนที่เพิ่งจะถูกรุมซ้อมไปเมื่อครู่โดยอาศัยแสงสว่างจากหน้าจอมือถือ และทันทีที่แสงไฟจากหน้าจอมือถือส่งลงไปยังร่างของผู้บาดเจ็บสิ่งแรกที่เขาเห็นก็คือเปลือกตา….

เป็นเปลือกตาที่แทบจะเรียกว่าไม่มีเค้าเดิม ดวงตากลมโตที่แฮร์รี่คุ้นเคยดีในตอนนี้กลับบวมปูดและมีเลือดอาบจากโหนกคิ้วลงมาเป็นทาง อีกทั้งเนื้อตัวมอมแมมเต็มไปด้วยรอยรองเท้าหลากขนาดและรอยช้ำจ้ำม่วงเต็มแขน

เอ็กซี่ อันวิน สลบอยู่ตรงนั้น…ในสภาพที่ไม่ต่างอะไรกับลูกนกปีกหัก

 

เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้แฮร์รี่ตัดสินใจได้ในเรื่องหนึ่ง

 

เรื่องที่ว่าเขาจะไม่รอจนถึงวันที่เอ็กซี่แตกหักก่อนที่จะยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือ

 

เพราะเขาจะเริ่มปกป้องเอ็กซี่ตั้งแต่ตอนนี้เลย

✽

✾

✿

❀

❁

❃

❋

 “ได้โปรด ดูแลแม่ของผมด้วยนะครับ”

 

เสียงแหบพร่าของเอ็กซี่ทำเอาใจของแฮร์รี่กระตุก แต่ถึงอย่างนั้นแฮร์รี่ก็ยังยิ้มรับมัน พอๆกับที่มาร์ธายิ้ม เธอกางแขนโอบกอดลูกชายหัวแก้วหัวแหวนแน่นๆอีกครั้งก่อนจะจุมพิตที่แก้มเบาๆ  ดวงตาของเอ็กซี่แดงก่ำ เจ้าตัวค้อมลงไปกอดน้องสาวตัวน้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาคลี่ยิ้มให้เขาอีกครั้ง

 

“ผมไม่กอดคุณนะ คุณลุงแฮร์รี่ ฮิๆ” เอ็กซี่พูดกลั้วหัวเราะตามสไตล์เด็กเกรียนเหมือนเดิม ซึ่งตัวแฮร์รี่เองก็ไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะโกรธลง

 

“เอาเถอะ จะเอายังไงก็เรื่องของเธอ แล้วอย่าไปทำตัวกร่างที่นั่นล่ะ ฉันกับแม่เธออยู่ช่วยอะไรไม่ได้แล้วนะ” แฮร์รี่สั่งเสีย มองเอ็กซี่ที่ยิ้มจางๆขณะรับกระเป๋าเสื้อผ้ามาจากผู้เป็นแม่

 

 

“ไปก่อนนะครับ”

 

เอ็กซี่เอ่ยลาครั้งสุดท้าย ก่อนจะหันหลังเดินขึ้นรถไฟไป แฮร์รี่และมาร์ธามองตามแผ่นหลังของเอ็กซี่เป็นครั้งสุดท้าย พวกเขาคงจะไม่ได้เห็นหน้าค่าตาเอ็กซี่อีกนาน อย่างน้อยก็จนกว่าอีกฝ่ายจะปิดเทอม….ชีวิตในรั้วมหาลัยที่ห่างไกลจากบ้านและคนรู้จักของเอ็กซี่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น เด็กน้อยวัยกระเตาะที่เมื่อก่อนเคยเล่นคีย์เปียโนผิดๆตอนนี้กลายเป็นหนุ่มหน้าตาดียิ้มเก่ง แฮร์รี่รู้เลยว่าอีกฝ่ายคงหาเพื่อนได้ไม่ยาก ไม่แน่…อาจจะได้แฟนกลับมา

 

พอคิดถึงตรงนี้ในใจของแฮร์รี่ก็ปวดแปลบ… จวบจนแรงกระตุกของมาร์ธานั่นแหละที่ทำให้แฮร์รี่หลุดออกจาภวังค์

 

“ไม่ต้องมองตาละห้อยขนาดนั้นก็ได้มั้ง มิสเตอร์ฮาร์ท” หล่อนยิ้มล้อเลียนก่อนจะตีหน้าขรึมในตอนท้าย “คุณไม่มีสิทธิ์กักขังเอ็กซี่ให้อยู่กับคุณได้ตลอดไปหรอกนะ เขายังหนุ่มแน่นและเขายังรักใครได้อีกมาก และที่สำคัญ….เขายังต้องเติบโต”

 

“เรื่องนั้นผมรู้ดี และผมเกรงว่าคุณกำลังเข้าใจอะไรบางอย่างผิด”

 

“ไม่หรอก ฉันเข้าใจไม่ผิดหรอก คุณกำลังหลงรักลูกชายของฉัน…และเขาก็อาจจะกำลังหลงรักคุณ” ท้ายประโยคหล่อนเอ่ยด้วยเสียงเบาลง แต่นั่นก็ดังพอที่จะให้แฮร์รี่ได้ยิน

 

“คุณ…รู้มาตลอด?” แฮร์รี่หัวเราะ เขานึกว่าตัวเองปกปิดมันไว้แนบเนียนแล้วเสียอีก

 

“แน่นอน แต่อย่าเพิ่งคิดเข้าข้างตัวเองไปล่ะ เพราะยังไงทุกอย่างก็อยู่ที่การตัดสินใจของเอ็กซี่ ที่มหาวิทยาลัยนั่นเขาจะได้เจอผู้คนมากมาย ฉันเองก็ยังไม่แน่ใจเลยว่าตอนที่เขากลับมาบ้าน เขาจะเปลี่ยนไปแค่ไหน”

 

จริงอย่างที่มาร์ธาพูด เอ็กซี่ยังเด็กนัก เด็กหนุ่มไม่ประสีประสาในเรื่องความรัก และด้วยวัยหนุ่มแน่นและหน้าตาย่อมทำให้อีกฝ่ายมีผู้คนมากหน้าหลายตาทยอยเข้าหา…นั่นรับประกันไม่ได้เลยว่าเมื่อเอ็กซี่กลับมาเด็กหนุ่มจะยังคงติดเขาแจเหมือนเดิม

 

แต่ถึงจะรู้แบบนั้น แฮร์รี่ ฮาร์ท ก็ยังเชื่อลึกๆ ว่าเอ็กซี่ของเขาจะยังคงเหมือนเดิม กลับมาเป็นเด็กน้อยขี้อ้อนเวลาอยู่กับเขาเหมือนเดิม

 

“เราก็ได้แต่รอดู จริงไหมล่ะ”

✿

❀

❁

แวบหนึ่งที่แฮร์รี่นึกถึงเพลงที่เอ็กซี่เคยเล่นให้เขาฟังเมื่อสัปดาห์ก่อนที่จะถึงวันเดินทาง

 

บทเพลง River flows in you ที่เอ็กซี่เป็นคนเล่น แม้จะมีเสียงแปร่งบางตัวโน้ต   แต่มันก็ทั้ง หอมหวาน เชื่องช้า และเศร้าสร้อย

 

แต่แฮร์รี่คิดว่ามันเป็นเพลงที่ไพเราะที่สุดที่เขาเคยได้ยินมา

 

และบางช่วงของดนตรีที่ทำให้แฮร์รี่แอบคิด  ว่าเขากำลังถูกโอบอุ้ม….ด้วยความรัก

✿

❀

❁

หกเดือนต่อมา เอ็กซี่กลับมาที่บ้านหลังจากโรงเรียนปิดเทอม เด็กหนุ่มชอบมาขลุกตัวอยู่ที่บ้านของแฮร์รี่เสมอ พร้อมกับเล่นเปียโนผิดคีย์ วันนี้ก็เหมือนเดิม เอ็กซี่มาเคาะประตูบ้านปลุกแฮร์รี่แต่เช้า เข้ามาทำอาหารเช้าให้ ก่อนจะมานั่งเล่นเปียโนคีย์เพี้ยนๆ จนกระทั่งอีกฝ่ายเริ่มเล่นเพลง River flows in you

เพลงเดิมกับที่เอ็กซี่เคยเล่นให้เขาฟังครั้งสุดท้ายก่อนออกเดินทาง แต่ครั้งนี้กลับถูกบรรเลงออกมาได้อย่างสมบูรณ์แบบโดยที่ไม่ได้มีท่อนใดท่อนหนึ่งเสียงเพี้ยน

แฮร์รี่สะบัดหัวในตอนท้ายที่โน้ตท่อนสุดท้ายเพิ่งจบไปพอดี    ก่อนที่เอ็กซี่ อันวิน ในวัย20 จะหันมามองเขาด้วยสายตาที่เหมือนจะกังวลอะไรบางอย่างเพียงแวบเดียว ก่อนที่จะคลี่ยิ้มให้

 

“น่าแปลกนะที่วันนี้เธอไม่ได้เล่นคีย์ผิดเลยสักครั้ง ปกติเธอจะต้องกดคีย์ผิดตลอดเลยนี่” แฮร์รี่คลี่ยิ้มขณะเดินไปนั่งบนเก้าอี้ทรงเตี้ยข้างๆอีกคนทำท่าว่าจะวาดนิ้วลงบนแป้น

 

“อันที่จริง….ครั้งก่อนๆ ผมเป็นคนจงใจกดคีย์ผิดเองแหละ” ท้ายประโยคนั้นแผ่วเบาหากทำให้การกระทำของแฮร์รี่สะดุด

 

“….ผมแค่ อยากให้คุณสอนผมเล่นเหมือนทุกที ก็เลย…แกล้งกดคีย์ผิด ขอโทษนะครั-”

 

และนั่นคือตอนที่แฮร์รี่คว้าร่างอีกฝ่ายมากอด กอดแน่นจนได้ยินเสียงจังหวะหัวใจเต้นถี่รัวของตัวเอ็กซี่และตัวเขาเอง

 

“เธอมันไอ้เด็กเปรต มีอย่างที่ไหนให้ฉันเหนื่อยฟรีมาตลอดฮะ” แฮร์รี่เขม่นแบบไม่จริงจังนัก

 

ร่างอุ่นๆของเอ็กซี่ในอ้อมกอดให้ความรู้สึกดีกว่าที่แฮร์รี่ ฮาร์ทเคยกอดครั้งไหนๆ ยิ่งตอนที่อีกฝ่ายเอื้อมมือมากอดตอบยิ่งทำให้รู้สึกดี แต่นั่นก็ไม่เท่ากับคำพูดของเจ้าตัวที่เอ่ยออกมา

 

“I think I love you Mr.Hart”

 

แฮร์รี่หัวเราะเบาๆ เจ้าเด็กแก่แดดนี่ก็พยายามสรรหาอะไรที่เป็นพิษเป็นภัยต่อหัวใจเขาเหลือเกิน

 

“ฉันจะรอฟังประโยคเดิมนี้ตอนที่เธอเรียนจบละกันนะเอ็กซี่ อันวิน ถ้าถึงตอนนั้นเธอยังคงยืนยันประโยคเดิมอยู่ ฉันสาบานเลยว่าจะไม่ปล่อยเธอไปแน่”

 

-✽ ✾ ✿ ❀ ❁ ❃ ❋END✽ ✾ ✿ ❀ ❁ ❃ ❋-

จบไปแล้วจริงๆสำหรับฟิคคุณลุงข้างบ้าน ถามว่าอนาคตจะเป็นยังไง เป็นเรื่องราวสั้นๆของเด็กแก่แดดกับลุงข้างบ้านขี้ห่วง ฟิคนี้คงจะมีต่อเป็น Special มากกว่าจะเป็นภาคต่อเพราะตอนวางพล็อตก็วางไว้แค่นี้ เอาจริงๆคือตอนแรกกะจะให้จบแบบนี้โดยไม่มีสะเปชงสะเปเชียลด้วยซ้ำ แต่พอลองให้เพื่อนอ่านเพื่อนบอกว่าขอตอนพิเศษเถอะถ้าจะค้างขนาดนี้  งั้นเอาเป็นว่าเจอกันตอนหน้าค่ะ